The Triviality of Kindness

When you bawl someone out, you don't expect the person to be happy with it for whatever reason-- be it just for the sake of bitching out, or out of love that needs a compelling force. Take the laundry for example. A heavily stained shirt needs a good cleaning, and the regular routine of scrubbing, washing and wringing won't shoo the stubborn stain off; however, a good dose of bleach will do the trick. So you put on some bleach, the stain washes off in a jiffy, problem solved, you're happy. Out of good intention to clean it, you can not deny the fact that you 'hurt' the shirt-- bleach, if not entirely, is mostly made up of chlorine, a chemical known to adulterate or eat through fabrics (chemists please correct me if I'm wrong). You may have a good intention to "bleach" the person to perfect clean, but being sensitive enough to mince matters a little bit makes a lot of difference.

Learning the lesson and just forgetting the harshness of the words in a rebuke isn't as easy as removing the bone from a steak. It may seem so cliché and basic, but with all its triviality I learned that even the most intelligent people I know seem to forget it-- or rather, don't know it at all. Or maybe I'm just being too soapy and sensitive, I don't know. There are different strokes for different folks anyway.

Yet, I'd rather have a stupid and considering heart than an extra-large brain with an iron hand.

A Month of Bumship

Sa loob ng isang buwan na pagiging "palam" or bum, ni-hindi ko man lang naramdaman masyado ang petiks. Sa sobrang busy sa mga ginagawang pag-aasikaso sa mga dokumento sa school, parang hindi na rin naman ako masyadong nakakapagpahinga.

So, isang buwan na ang nakalipas pero wala parin akong nakikitang hotel kung san pwede mag-practicum. Well, kasalanan ko rin naman since hindi pa naman ako naghahanap LOL. Next week, pag-iigihan ko na talaga. At next week, kasal na ng isa sa mga pinakamatalik kong kaibigan.

'Nuff said.

Random Thoughts: October

This ain't one of them rant posts I've done in the past. I've had enough fretting and fuming last night when I lost my cellphone (oh yeah! I did, AGAIN) inside an Internet café, thanks to the nimble hand of a gangster-type kid. I just wish I had implanted a mini-bomb inside it so I could just blast the thief's hand away. Seriously, I'm the vindictive type, so pardon me for being so macabre with the punishment. But OK, enough with the gory wishful thinking.

So today's October 12, 2010. Nineteen days to go and I'm back to the life of a vagabond. Perfect timing, right? I can hardly imagine myself cellphone-less at a time like this. I expect myself to be penniless in the next few days because the company will be holding off my next salary, since I am just rendering thirty days of work for the transition (oh no I'm ranting again).

I just thought of setting off for a journey, to somewhere far and paradisaical, all by myself. Human life is like a phoenix's-- I guess there's always a point in a person's life when he build himself a funeral pyre, consume himself with the stressful flames, ultimately being reduced into ashes, and the ending could either be him dead meat forever or born again from the same ashes. And I'm exactly in the phase wherein I'm preparing myself for my own ritual cremation. Maybe I can board a random bus and be taken off to an equally-random unheard-of place, or ride a ferry sailing to the remote islands of the South China Sea. Or if the budget will allow, I can take a plane and fly to Batanes with just a map, and enough courage.

All these, of course after I get myself a new phone. Ugh.

In Between

I just realized that I had so much fun times in my academic in-between. I define academic in-between as the time when I was out of school, dedicating almost entirely my then pure and innocent life to the call center world. Rough times, most especially in financial terms, pushed me to peg my sanity away to earn the money, donning headsets and frying my eyes thanks to my everyday encounters with the computer monitor. I thought I'd left the world of fake accents and everyday fastfood lunch as soon as I went back to school-- but I'm still here, and I'm more than thankful to have this job as it helps me fend for my school expenses.

I can still recall my first successful application stint. I got a job as a Sales Rep in Telus (it was called Ambergris in the good old days) and I was excited like hell. The pay was not bad for a guy who just landed his first job, knowing that a boy typical of my age back then resorts to applying in fastfood chains and coffee shops. I met a wonderful team of call center neophytes whom I all quickly become good friends with. On our first payday, we decided to go to Cubao to celebrate this important chapter of our lives. I can still remember how happy I was when I bought my learning-Latin book from National Bookstore with my first hard-earned salary.

I have to admit that I applied on several centers before I got hired in Ambergris, but when you already have even a bit of experience working in one, it won't be hard for you to land another. After 4 months, I decided to move to TeleTech Cainta, which is closer to our house.

The batch I was with is full of first-timers too, but I didn't tell them that I know a few know-hows in the industry. So I treated myself as one of them novices too, anyway it was a brand new role as a Technical Support Rep in an equally brand new workplace. Within my year-and-a-half stay in this company, I met some of the awesomest people on Earth. I developed some sort of attachment to the company that tears welled up in my eyes the moment I was bidding my teammates farewell. That's when it hit me: in this kind of business people come and go, and it happens so damn fast.

The next call center I worked in attracted probably the best apples from different BPO orchards. 24/7 Customer offered a very generous compensation package, that's why I decided to transfer. I was humbled when I learned about the work experience the people in my batch have-- in here, everyone's an expert and highly technically-knowledgeable. Despite the attractive pay, I resigned after 6 months and decided not to work in a call center anymore-- the nature of the job was so stressful that I had bad cases of tonsillopharyngitis every once in a while.

Luckily, I was hired as a Financial Voice Writer/Editor at McGraw-Hill. I was informed that the job would start no sooner than 2 months, so for the mean time I worked in another BPO company as an E-mail support agent at LWS Media. The pay was surprisingly high compared to other centers, but I didn't take the job seriously despite the stress-free environment. After more than a month, I went off to train as a voice writer.

I came to a point where I decided to settle down with the job as it paid pretty well and I was a part of wonderful team. But Fate is a playful element, and I eventually learned that that year was my last chance to enroll in school. Otherwise, PUP won't accept me back in EVER. So I had to give up the wonderful opportunity to go back to school.

And here I am, albeit I almost cursed this type of job. I'm working alongside a team of cool and wonderful people and they make a year of monotony bearable. But in more or less a month from now, I will finally have to lay my headset to rest. And the good old refillable plastic binder that I use in school for 2 years. Did I have any regrets? Not a bit. Noticed that I used the word "wonderful" a couple of times?

Sa loob ng mahigit-kumulang tatlong taon na tumigil ako sa pag-aaral, dito ko nakilala ang mga taong tatatak sa puso't isip ko. Wala akong pinagsisihan, ni-gapatak. Naging masaya ako at mas naging mature at responsableng tao dahil sa mga taong nakilala ko sa aking in-between. Kaya sa inyong lahat na nakilala ko sa aking in-between, maraming salamat sa lahat ng suporta at encouragement na nanggaling sa inyo para ipagpatuloy ko ang aking pag-aaral.

I'll save my thank-you graduation speech for next year ;)

Random Thoughts: August

Kelan lang, nagkaroon ako ng lagnat na nag-last for 5 days. Akala ko nga dengue na, dahil bukod pa sa on-and-off na lagnat ay nagdugo pa ang ilong ko nung nakasakay ako sa LRT papuntang school, nakakahiya tuloy. Buti nalang na ngayon, OK na ako. Pangalawang araw ko nang walang lagnat, at dahil dun hindi na ako nagpa-check up sa doctor. Sana nga eh simpleng trangkaso lang yun dahil sa pabago-bagong panahon.

At sa wakas ay natapos na ang mga kalbaryo ko sa school. Pasencia na ma'am Tina, pero hindi na po ako aako ng isang mabigat na responsibilidad next time hehehe. Mahirap talagang pagsabayin ang trabaho at pag-aaral, kaya sa mga estudyanteng balak umalis sa pag-aaral at gusto na lang magtrabaho, THINK AGAIN! I learned it all the hard way.

Medyo nae-excite na ako sa Hotel Practicum namin sa darating na 2nd sem. At the same time, nalulungkot din ako dahil iiwan ko ang isang trabahong naging second home ko for a year. Yes, I will have to say goodbye again. Ilang beses na nga ba akong nagpaalam sa mga taong natutunan ko nang pahalagahan? Ganun yata talaga ang buhay, wala talagang nagtatagal. Pero syempre, hindi matatapos ang pagkakaibigan namin sa resignation ko hehehe. We'll see to it na may mga gala kami every once in a while.

Masyado pa yatang maaga para mag-emo....

Random Thoughts: July

So ayun nga. Wala akong blog post for June. Sa sobrang busy ko sa school at work hindi ko na maasikaso ang aking cyber life (LOL ang jologs). Well... ano pa nga ba ang ipo-post ko dito eh recently medyo monotonous ang mga araw ko. Aral sa umaga, work sa gabi. Nahahapo na nga ako. Isa pang bagay na medyo kinaiinisan ko this month eh yung fact na hindi ko nabisita ang dagat. Meron pa naman akong tendency na ma-demotivate kapag hindi ako nakakapag-out-of-town. So I really need to plan an impromptu trip ASAP. LOL. Ang oxymoronic no? Buti nalang meron akong mga kaibigang laging game, hehehe. Matapos lang 'tong paghihirap ko, I'll just hop on a random bus and get lost.

Recently I've been trying to reevaluate my life. Day by day, I'm starting to feel how superficial my world has become. I'm starting to realize how my daily routine has thrown me into a vacuum of conformity. I'm slowly becoming mainstream. I'm not saying that being in the mainstream is bad-- it's just that, the mainstream is putting me into a mold, a confined space, a pattern which does not fit the contours of my twisted mind.

I took a shower. It somehow washed away the unintelligible voices in my head. Then I studied myself in front of the mirror. I saw my soul. It's gray-- a sign that I've been living a predictable life. Again, the little voices are back. I banged a block of ice heavily into the wall, the thud echoed through the night. I put these shards of crystal into a glass of elixir, lit a cigarette and smoked all my worries away... the voices began to peter out. I closed my eyes and wished that I'll have a beautiful dream.

Random Thoughts: May

Nakakalungkot na isiping nagsisimula niyo pa lang buuin ang pagkakaibigan nyo'y kukunin na ni Lord yung tao. Pero wala naman tayong magagawa-- hiram lang natin ang mga buhay natin. Yung bago kong ka-team na si Rocky, maagang kinuha ng Maykapal sa edad na 22. Nasagasaan ng isang iresponsableng driver ng SUV sa pagtawid lang ng building na pinagtatrabahuhan namin. Sana, kahit na maaga kang namaalam sa pisikal na mundo ay na-enjoy mo ang iyong buhay. Kung nasaan ka man ngayon aming kaibigan, sana masaya ka. :) At sa mga taong nabubuhay pa, live your life to the fullest ;)

Anyway, I was able to visit 2 beaches na this month alone, 2 beaches din last month. Masusundan pa yata bago matapos ang buwan, pero hindi pa sure. Matabungkay Batangas nung May 8, at ang latest addition? Puting Buhangin beach sa Pagbilao, Quezon! :D

Dumiretso kami doon pagkatapos makisaya sa Pahiyas sa Lucban. Sobrang saya netong trip na 'to dahil sobrang daming nangyari sa loob lang ng 2 araw na paglalagi sa Quezon!

Beach Bumming

I love beaches. Kapag nakaupo ako sa buhangin sa tabi ng dagat, nawawala lahat ng pagod, puyat at problema ko. Nakaka-kalma ang tunog ng alon na pumapalo sa buhanginan, ang preskong simoy ng hangin at ang bughaw na langit na nakikipagtagpo sa bughaw ding tubig ng karagatan.

Enough of the Balagtasan style of writing.

Sobrang saya ko na I was able to hit two beaches in just one month, namely Aurora and Zambales. At gusto ko pa uling pumunta sa beach! Mukhang mapapadalas ang dalaw ko sa dagat dahil sobrang nag-enjoy ako kasama ang mga kaibigan ko, pero minsan ita-try ko ring magpunta sa dagat ng mag-isa. Ano kayang feeling nun? :)

So eto ang listahan ng mga dagat na nasa Luzon lang na gusto ko puntahan. 'Wag muna sa Visayas at Mindanao dahil malaki-laking ipunan yun hehehe.

1. CALAGUAS ISLAND, Camarines Norte.
(photo from rycerocks.multiply.com)

2. CAGBALETE ISLAND, Quezon Province.(photo from gurlastig.files.wordpress.com)

3. JOMALIG ISLAND, Quezon Province.
(photo from expat-blog.com)

4. MAGALAWA ISLAND, Zambales.
(photo from flickr.com/vinson010986)

5. BALAKI ISLAND, Pangasinan
(photo from lantaw.blogspot.com)

So hindi nyo naman napansin na gusto ko sa mga pulo no? Hehe. So what are you waiting for? If you wanna go to these places, just hit me up and let's plan our trip LOL

A Love-Hate Relationship

A typically boring and hot Sunday afternoon: there I was, sitting beside the window with a lit menthol cigarette in one hand and a tumbler of iced coffee in the other, staring blankly at a wall awkwardly positioned beside our house, insipidly glaring back as if telling me to get a life and do something more worthwhile than beholding his holy humdrumness. How I wish I could Mr. Wall, for a flat-broke idler like me has got nothing better to do.

That's when I felt her presence.

I then remembered that it is inevitable to meet her during this time of the year. I would imagine her in her usual airy floral dress, sporting a straw hat and a pair of lightweight sandals. Her complexion ever flawless, so radiant that it renders her practically shadowless. She smells like the warm ocean breeze-- the gentle scent of the sea wafted to a garden filled with jasmines in full bloom, then to my nose... oh, how nostalgic.

My eyes, still fixed at the equally bored wall, finally gave out and motioned to the dying stick of poison twiddled by my fingers. A dream sequence played inside my head, and suddenly I was cast to the theater of my childhood memories again. I've been trying so hard to decipher what my id wants my ego to realize, but a single recurring scene haunts me in all of my afternoon reveries: me as a little boy, squatting, back leaning on a faded concrete wall that keeps me away from the sun, snacking on a slice of shabbily-made pizza. Weirdly enough, I always wondered what's with the wall and the sun that they always evoke a sinking feeling when I see them together.

Summer has always been my childhood sweetheart.

Shiyet

So eto na naman po kami ng PUP sa aming mala-wild goose chase na enrollment processes. Susko. Kararating ko lang ng bahay galing sa school at hindi rin ako nakapag-enroll. Andaming proseso na hindi naman inaasikaso ng mga tanggapan na dapat nag-aasikaso. Shiyet lang talaga. Next week ay Semana Santa na at good luck kung meron pang mag-asikaso sa office nun kapag hindi ko natapos to bukas. Pansin ko lang din ha, nung mga nakaraang araw eh puro rants lang ang posts ko dito. Grrrrrrr. Wala na akong oras para makapag-contemplate man lang sa buhay ko.

Early Morning Rant

Haaay. Coffee shop operations na naman come Monday. Isang week na naman akong pagod na pagod. Sa totoo lang eto na ata ang pinaka-ayaw kong parte ng pag-aaral ko ng HRM. 1 week na naman akong bangag, dahil kung hindi ka naman ba ulanin ng malas, nataon na ngang midterms week namin nung unang term namin eh pati ba naman sa pangalawang pagkakataon ay nataon ang finals. Iniisip ko palang kung paano ko ipapasa ang mga final exams ko eh nababaliw na ako. Andami pang requirements na hindi ko naman pwedeng pagsabayin. Bwisit na buhay 'to o. Pagdadasal ko nalang talaga na wala akong ibagsak na subject sa taon na 'to dahil kung nagkataon, chugi na ako sa PUP.

Simba-simbahan

Sa wakas, sa tinagal-tagal ng nilalagi ko sa Manila ay na-Kodakan ko na ang napaka-kontrobersyal na San Sebastian Church sa San Miguel. Actually sinamahan ko lang magsimba si Megs dito dahil gusto nya rin makita ang loob. Ang masasabi ko lang-- wow. Walang katulad sa buong Pilipinas ang all-steel Neo-Gothic architectural style ng simbahang 'to. Nagkaroon naman ako ng pagkakataong retratuhan ang loob ng simbahan kaso boloks naman kaya hindi ko nalang ipo-post LOL. At nag-attempt din akong kunan ang simbahan ng San Agustin dahil sa dinami-dami ng beses ko nang napuntahan 'yun, wala parin akong matinong picture. Resulta? Wala paren hahaha. Hindi talaga photogenic ang lola ng lahat ng simbahan sa Pinas-- pero masasabi kong ito so far ang pinakamaganda sa lahat (lalo na ang Baroque style neto sa loob) ng simbahang nakita ko.

It's such a shame na nagawa ko ngang HDR ang picture ko ng San Sebastian sa taas pero yung "pseudo" effect naman. Hindi ko parin matantsa ang conversion gamit ang multi-bracketed photos. Aaaarrrggh somebody help me!

Sana may furnace yun tutuluyan namin sa Baguio this coming weekend. Parang trip ko yung fireside kwentuhan at inuman with matching lutuan ng DIY smores. Yumm!

Random Thoughts: February

My God. I haven't been updating my other blogs for quite some time now. Yung ECCLESIOPHILIA blog ko tungkol sa different churches around the metro and GROCERY GOURMET about food experiments. Isang indikasyon lang na medyo busy ako sa ibang bagay ngayon. In short, I'm kinda not enjoying my life as of the moment. Or am I not? Medyo. I need a breather. Buti nalang nalalapit na ang trip namin to Baguio for the Panagbenga. Yay! I'm so excited!

Yup, May Something

Today officially magsisimula ang College Week namin. Ang loser diba? College week pero halfway thru the week magsisimula LOL. Well I think that's better than no College Week at all right? So eto ako ngayon, nasa bahay, nagpapakasarap at ninanamnam ang buhay ng estudyanteng walang pasok bwahahahahaha!

Anyway, bukas pala ay magke-cater kami for the Alumni Homecoming. Kung sisipagin ako eh pupunta ako para tumulong, anyway ike-credit naman yun sa number of hours kong pagtatrabaho (FYI: yung coffee shop operations namin dinaig pa ang practicum sa number of hours. San ka). Hindi rin kasi ako nae-excite, nahihiya pa kamo dahil baka makita ako ng mga original batchmates ko (2003).

So just to be sure na walang pasok, nag-text ako sa friend ko na prof.

"Dah (Daryll), may pasok ba ang mga major subjects ngayon?"

"Wala. Pati next week wala."

"Bakit daw? You mean the whole week next week?"

"Yup, may something."


LOLLLLL. What an answer!

Quarter Life Crisis

There's something about February, the early morning crowd, the dawn moon, the pedestrian crossing and EDSA that made me feel so lonely today.

It was still dark, and I am amongst the sea of people waiting for the traffic lights to turn red so we can cross the other side of the street. Although it is already a common sight, the swarm sort of astounded me-- what on earth are these people doing in the streets at this ungodly hour? It was already 5 AM; I really don't know what has gotten into my head that made me ask myself this obviously stupid question.

The stoplight already signaled the crowd to pass through. While I was walking amidst these faceless strangers, a surge of black bile rushed into my heart-- suddenly, I felt alone.

Everything was in slow-mo while the moon, veiled with thick haze, smiled at me sarcastically. A torrent of memories in black and white flashed on my mind like a sixpence cinema. I remembered my childhood, my carefree and simple life as a little boy. I remembered all the friends I've gained and lost along the way. I remembered how I spent my summer afternoons at home, with the whole family, all together watching an infamous noontime show.

Everything has changed.

Please Don't Make Me Hate January

Nagising ako kaninang humahagulgol. Nanaginip kasi ako na meron nang taning ang buhay ko-- nakasuot daw ako ng lab gown, medyo nalalagas na ang buhok dahil sa chemotherapy at nakaluhod sa harap ng duktor, umiiyak, at nagmamakaawang huwag na ako gamutin, para hindi na maging pabigat sa pamilya ko.

Palagi kong iniisip na mamamatay na ako sa sakit na ayokong malaman kung ano, pero dahil sa panaginip na 'yon, parang sabi ko kay Lord, 'wag muna po siguro. Marami pa akong pangarap para sa mga tao sa paligid ko.

First morning I felt so low-spirited pa. Kanina, after ng shift, I just learned na two of my closest friends sa team ang hindi na papasok come Monday. Hindi na sila mare-regular dahil sa mababang scorecard. Nalulungkot kami ng sobra.

RANT

Hay. Grabe. Pagkatapos nang napakasayang weekend tour sa Ilocandia, pagdating ko sa Maynila ay talagang hindi na ako tinantanan ng problema. Una, parang nagalit na ang mga ka-grupo ko sa coffee shop operations dahil hindi nila ako madalas makita. Eh anong magagawa ko, irregular student ako at isa pa, may trabaho ako kinagabihan. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi maintindihan ng ibang tao ang mga pinagdadaanan kong hirap. Or siguro wala talaga silang pakialam. Oo nga naman, sino ba naman kasi ako sa kanila para magkaroon na paki. Nakiki-grupo lang naman ako. At isa pa, nabu-bwisit talaga ako sa mga professor na walang konsiderasyon. Mga tipong parang hindi nagdaan sa pagiging estudyante.

Nung Sabado, nakipag-meet ako sa mga ka-grupo ko para nga mag-meeting tungkol sa operations namin para sa week na 'to. Tumulong gumawa ng decorations and nag-usap tungkol sa mga specifics. Pero pagdating nga ng Lunes (ngayon), biglang wala, FAIL.

Alam ko rin namang mali ko. Hindi ako nagising ng maaga para makapunta sa school ng 5:30AM dahil napasarap ang tulog ko at hindi nag-ring ang alarm. Nakita kong naka-stock ang orasan sa 4:00AM; pakiramdam ko eh pinipilit niyang gisingin ako pero hindi na talaga kaya ng enerhiya ng bateryang nagpapatakbo sa kanya. So ang ending, 7:30 na ako nagising. Dumating ako sa school ng 9AM. Nakita ng professor na may pusong bato, at sinabing hindi na niya raw ako tatanggapin sa pagdu-duty-- bukas nalang daw. At ang parusa ay 3 days ng additional duty sa coffee shop. Haaaaaaaaaaaaay.

More stories. Sobrang nako-conflict ang coffee shop operation ko sa work. Imagine: ang shift ko sa coffee shop ko is 5:30AM-9:00PM, at ang shift ko sa work is 10:45PM-3:45AM. Parang nagsasabing, eto ang cuchillo Resty, dalian mo't saksakin mo nalang sarili mo. Eh baka nga hindi pa ako makaligo man lang sa intervals na 'yun. Nag-try akong mag-file ng leave thru my boss pero wala din s'yang nagawa-- at ang sabi pa, wala daw s'yang magagawa-- kung hindi daw ako papasok sa work, kelangan niyang tuparin ang duty niya bilang supervisor at bigyan ako ng karampatang parusa. HOW ENCOURAGING. Kaya nga tinatanong kung baka gawan niya ng paraan diba.

So naging thankful ako na may sakit ako. Nagpatingin ako sa doctor kahapon at na-diagnose na meron akong Upper Respiratory Tract infection at tonsilitis. Humingi ako ng Med Cert at in-advise-an na magpahinga ng 3-5 days. Syempre masaya ako dahil pwede ko na ma-excuse sarili ko sa work na LEGAL. Pinagusapan naman namin ni boss na kung makakapag-present ako ng Med Cert sa paga-absent ko eh OK lang sa kanya. So ayun, gumawa na ata ng paraan ang sistema ko para makalusot sa problema. Kaso nga, solved na sana, pero na-extend naman ng 3 more days ang paninilbihan ko sa hinayupak na operations. Pahirap talaga. Tapos nalaman ko pang meron pang one more week ng operations sometime in March. Idagdag mo pang Midterms Week namin ngayon. Someone please give me poison.


Ayoko na nga munang i-italicize ang mga English words dito. Wala ako sa mood. :(

At Dahil Hindi Ako Pumasok sa First School Day of the Year...

...ay mag-i-Internet nalang ako maghapon wahehehehe. Gustong-gusto ko talagang pumasok kaso nga lang merong mga bagay na nangyayaring hindi maiiwasan. Kung ano man yun eh nasa evil mind ko nalang for the mean time. Hehehehe. Medyo strikto kasi sa attendance ang professor namin sa Monday/Thursday class from 12PM-1:30PM. Sana lang talaga hindi sya pumasok ngayon dahil aabsenan ko na naman sya next week for the Ilocos tour. Oh no!

Para lang hindi masayang ang araw na 'to, sana may mapuntahan akong magandang lugar na may excellent cityscape view para makapag-practice na ako ng long-exposure shots/night photography dahil nakabili na ako ng tripod at IR remote control para sa camera ko wahahahaha. Try ko nga mamaya.

PLANS FOR BAGONG TAON

Oo nga pala, positive ang vibes ko sa taong 'to sa kadahilanang hindi ko alam. Dahil ba Year of the Tiger, which is my "Year?" Parang andami kong travel plans for this year. Andami kong gusto puntahan at kuhanan ng larawan. Yes, this is me slowly being a photography hobbyist. It all started nung nabili ko ang aking camera last year bwahahahaha. Meron na naman akong bagong listahan (in addition sa Bucket List ko na hanggang ngayon eh isa pa lang ang natutupad) na kelangan ko ma-realize, at eto nga sila:

1. GUMAMIT NG ORGANIZER/PLANNER. Opo, hindi ko na kinolekta ang planner ng Starbucks for this year dahil magastos at isa pa, bumili na ako ng mumurahing planner from National Bookstore for 80 pesos ('yun yung planner sa picture sa baba na may mapa ng Vigan). Pare-pareho lang namang nililistahan ang mga 'yan. Nakakatulong ng malaki ang planner (kung ginagamit) para wala kang ma-miss na mga bagay na dapat gawin, lalo na sa taong tulad ko na andaming pinagkakaabalahan. Siguro yung pagiging spontaneous ko eh nandun paren, pero yung mga importanteng mga bagay dapat pina-planner. :)

2. MAG-QUIT SA YOSI. So far, so good. Hindi pa ako humihithit ng yosi sa taong 'to. Nakatulong ata ang pagkakaroon ko ng pharyngitis bago matapos ang 2009 bwahahahaha. Still, I wish myself good luck. Kelangan ko nalang siguro ng distraction.

3. GUMALA NG GUMALA. In a good way. Gusto ko puntahan ang mga fiesta na malapit lang naman dito sa Manila, para maging worthwhile ang mga restdays ko.

4. CHOCOLATE BUSINESS. Kapag nasakatuparan ko 'to, matse-check-an ko narin yung isang bagay sa kabilang checklist ko wahehehehe.

...and more to come.

Ennui

Haaaay. Meron na namang pasok sa school bukas. Tinatamad pa ako. 'Yaan mo na, konting tiis nalang. Kapag grumadweyt na ako hindi ko na kelangan mamroblema sa mga bagay na pinagsasabay hehehe.

At isa pa, isang linggo nalang, ILOCOS NA!!!

Sa sobrang excitement, bumili pa talaga ako ng mapa. LOL. Loser!!!

Goodbye 2009

...and welcome 2010 -- heck it's another decade! Isa pa, Year of the Tiger na naman... 12 years old na ako bwahahahahahaha!

Masaya akong naayos na 'tong hinayupak na PC na 'to. Sa totoo lang, isang dahilan kung bakit hindi na ako madalas makapag-blog ay dahil sa pagkasira nitong computer ko. Buti naman at sinipag akong pumunta ng Gilmore para magpagawa. Thank God hindi na ako mabo-bore ule dito sa bahay [at thank you papa, sinamahan mo ako sa Gilmore :)]

Anyway, sa sobrang daming nangyari sa buhay ko noong mga nakaraang buwan ay hindi ko na yata alam kung san magsisimula. Simulan nalang natin ng Pasko, tutal eh iyon naman ang isa sa mga pinaka-recent kaya medyo fresh pa sa aking isip. Well, hindi ko naman first time mag-Pasko sa office, kaya OK lang na nandoon ako't may sakbit na headset sa ulo ko-- wala namang calls, isa pa, double pay naman. Pangalawa, hindi naman talaga namin masyadong sine-celebrate ang Pasko sa bahay. Ang masakit lang talaga ay nag-celebrate ako ng Bagong Taon sa office.

Pag-alis palang ng bahay, andami nang paputok na nagkalat sa kalsada at kulang nalang eh mapraning ako kung saan titingin at iiwas. Habang makakasalubong mo ang mga kapitbahay mo sa labas na nagkakantahan at nagbabatian na may dalang pagkain para ipan-trade sa kabilang bahay, ayun ka, nakikipagpatentero sa mga batang me ihahagis na piccolo sa daan. Sa kanto palang wala na akong masakyang tricycle palabas, so bumalik ako sa bahay at nagpahatid kay papa gamit ang motor papunta sa kanto ng Lifehomes. Maswerte nalang din siguro akong naka-tyempo ng FX na pa-Ayala at nakasakay kagad ako. Nag e-emo pa yung manong driver ng FX na parang nagso-soliloquy na kesyo kung aabot ba daw sya sa bahay nang alas-dose, ina-appreciate ang magagarbong fireworks na makikita sa langit habang binabagtas ang halos walang sasakyan na C5 Road.

Hindi naman nagbago ang ending. Walang magical moment na tipong merong early log out na naganap at happy ever after ang ending na nagme-Media Noche kaming mga kawawang ahente sa bahay kasama ang aming mga pamilya. First time ko mag New Year nang wala sa bahay in 23 years. Siguro nga eh parte na ng buhay call center agent 'to; siguro nga talaga ay ma-swerte lang ako sa mga past few years ko sa trabaho na nagkakataong restdays ko kapag may mga ganitong holidays especially New Year. So ayun nga, hindi naman namin sinira ang gabi naman at meron naman kaming pinagsaluhan-- potluck ang setting. Isa-isa kaming nagdala (hati pala kami ng seatmate kong si Megs sa cake) ng mga pagkain na pinagsaluhan namin sa Media Noche. Meron pa kaming paputok (party poppers lang naman) na supot naman ang sabog kaya medyo corny. Ang pinaka-bwisit na part lang talaga eh yung saktong alas-dose dito sa Manila eh saktong buhos din ng calls mula doon sa kabilang hemisphere na tinatawag nating Amerika. Pero OK na rin siguro; bagong karanasan, bagong lesson. Hindi ko naman kelangan sirain ang gabi ko dahil lang doon. There are so many ways to make yourself happy, at tama nga silang choice mo 'yon. And we chose to be happy, although may mga girls sa team namin na umiyak nung sumapit ang batian ng "Happy New Year!" sa floor.


Nagkaroon nga ng balitang merong Blue Moon daw nung gabi ng New Year. So pagka-out ko namin ng office, napansin ko ang reflection ng buwan sa salamin ng building sa tapat-- malaki. Hinanap namin ang buwan dahil natatakpan 'yon ng nagtataasang mga buildings sa Makati, at nung makita namin eh medyo na-disappoint kami dahil mukha lang naman 'yong normal. Ho-hum. So eto namang si Paula, nag-trip at sinabi sa aking gusto n'ya magpa-Kodak sa pedestrian lane tutal dala ko naman ang aking "girlfriend." Nako, ako pa ang niyaya niya rito eh game na game naman ako sa mga ganitong kabaliwan. So nung nag-red ang stoplight sa Ayala-Buendia intersection, takbo si Paula sa daan at humiga sa pedestrian lane.

Oo nga pala. Pupunta kaming magka-kaibigan sa Ilocos next week. Sobrang nae-excite na ako dahil gusto ko na uli dagdagan ang koleskyon ko ng pictures ng colonial churches!


'Nuff said.