I Wish I Lived in Old Manila

Trip na trip ko ngayong tignan ang mga pictures at panuoirin ang videos ng Old Philippines sa Facebook at YouTube. Na-realize kong napaka-ganda ng Pilipinas dati, bago ang gyera; nung mga panahong sakop pa tayo ng mga Amerikano. Isa 'to sa mga videos na nakita ko na nagpapakita ng tour sa Manila-- ngayon, nagtataka ako kung nasaan na ang mga magagandang buildings at artworks na dating nakakalat sa buong Manila:



Nasayangan ako sa mga structures na ito na hindi man lang na-preserve ng maayos. Sana man lang nagkaroon ng batas dito sa Pilipinas na pinagbabawal ang pag-demolish sa mga lumang infrastructures para mapanatili natin ang culture natin. Hay.

When Can I Smell Victory?

I just bought this really interesting item sa isang surplus shop kanina: it's an Eastern-inspired oil burner that I scored for 99 pesos. Actually, maraming magagandang oil burners na nakahilera sa shelf pero ito ang pinakagusto ko-- simple, pero chic. Meron din silang scented oil na binebenta sa napakamurang halaga-- 3 phials for 99 pesos, assorted scents na; I bought the pack which includes citrus, 4 fruits and mint. Unfortunately, hindi kabanguhan ang mga scented oil, ano pa nga ba ie-expect ko sa presyo. Overall, not bad for 99 pesos.

Hanggang ngayon, wala parin akong nakikitang part-time na trabaho. Sisiguraduhin kong bukas na bukas, tatanungin ko ang isa kong classmate na manager-in-training sa Figaro kung pwede akong mag-apply dun. Ewan ko ba, gustong-gusto ko magtrabaho sa coffee shop. Hindi ako magsasawang langhapin ang amoy ng roasted coffee beans. Sana lang talaga magkaroon na ako ng work. Nag-aalala narin sila mama at papa. Ayoko namang umasa sa kanila kapag nawalan na talaga ako ng pera.

Random Thoughts: July

Nako. Nadukutan pala ako ng cellphone 2 weeks ago. Nakaka-badtrip; pano ba naman, eh kapapalit ko lang ng housing nun, tapos lagi ko nang nilalagay sa leather casing para hindi na magasgasan tapos biglan ninenok. Gago eh 'no. Ang masama pa nun, sa Pureza pa ako nabiktima, daan papuntang school, mga 7:30 AM, naaalala ko tirik na tirik pa ang haring Pebo. Parang sa ilang taong dumadaan ako rito, ngayon lang nangyari sa'kin 'to. Pero sa totoo lang, hindi ako nagdamdam masyado sa pagkakawala; medyo luma narin kasi ang modelo, nagbabadya yatang kailangan ko na ng bagong cellphone. Buti nalang meron pa akong ipon, dahil sa araw na nawalan ako ng cellphone, diretso ako ng Greenhills pagkatapos ng klase para bumili ng kapalit. Hindi po 'yun kayamanan, utang na loob. Napaka-kritikal lang talaga ng cellphone sa buhay ng estudyante ngayon, lalo na't irregular student ako. Isa pa, low end lang naman ang binili ko.
Anyway. Nag-try pala akong mag-apply sa Starbucks as barista, unfortunately hindi ako pumasa. Ewan ko kung bakit, baka hindi ako pang-barista talaga. Sayang, gusto ko pa naman maging barista. Pero OK lang, baka may mas magandang opportunity para sa akin. Sana nga. Nauubos na ang pera ko; kailangan ko nang pagkakakitaan. Hay.

Onga pala, yang shot na 'yan sa taas, galing sa SLR ko. I think it's my best achievement this year (well, I guess, so far)-- ang makabili ng SLR! Yesss!!! Katas ng backpay! Thank you Lord!!

On Saying Goodbye Over and Over Again

I'm officially a bum again.

Kare-resign ko lang sa Capital IQ kahapon. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko maramdaman -- naiinis ako na parang natutuwa. Naiinis, dahil sayang ang opportunity na nakapasok ako sa prestihiyosong kumpanya na ito -- sobrang hirap makapasok dito, at isa ako sa mga lucky ones na iyon. Natutuwa, dahil makakabalik na ako sa pag-aaral. Sana matapos ko na ang course ko ng walang problema.

Binabasa ko kanina ang mga previous blog entries ko. Binalikan ko ang mga posts na nagpapa-alala sa akin kung gaano ako ka-excited na malaman ang resulta ng pag-a-apply ko sa kumpanyang 'to. Nakakalungkot isipin na hindi man lang ako nagtagal sa kumpanya na iyon. Ayoko nang bumalik sa call center...

Mami-miss ko, higit sa lahat, ang mga taong nakasama ko sa dalawang buwan na pamamalagi ko rito.

Lord, kayo na po bahala sa akin.